شاید نبودنت کلافه‌ام کند

نامت بر خشک‌سالی‌ام و بر هرم خواهش‌هایم باریده است. بی‌آن‌که بدانم. بفهمم و لمس کنم ابتدای معجزه‌ای را که تو بهانة آنی.

نمی‌خواهم از نهایت شب حرف بزنم وقتی نامت در من طلوع کرده است. وقتی تو با تمام بزرگی‌ات سرسپرده‌ترین کوه را برای طلوع نامت انتخاب کرده‌ای چه لزومی‌ دارد در سیاه متمرکز بشوم و آن را به ادامة شب نبودنت سنجاق کنم؟

نامت مرا به بهار می‌برد. لای گل پونه‌ها و بنفشه‌ها می‌نشاند. مثل بهارنارنج التهاب را از ریه‌هایم می‌زداید و سبک‌ام می‌کند. نامت از چمن‌زارهای بهشت آمده است. از لطافت گل‌هایی که خدا برای آدم و حوا دسته می‌کرد.

یه جورایی ... !؟

گاهی شناخت اینکه به پایان دوره ای رسیده ای آسان نیست . ادامه می دهی ، می کشانی و میکشی  

سرت را گرم میکنی ، اعتنا نمی کنی اما در بطن خودت می دانی که ... 

مدتهاست به انجا رسیده ای . 

دیشب بلاخره تصمیم گرفتم کرکره ی کافه رو بکشم پایین ، میز ها را گرد گرفتم و صندلی ها را رویشان چیدم 

آرزو ها و خاطرات را باز مرور کردم و در دفتر خاطراتم نوشتم 

دیگه وقت رفتن بود 

می نویسم ...

سلام

خداکنه خوب باشی ، که می دونم خوبی

من ؟

منم حالم بد نیست ، غم کم می خورم

کم که نه ! هر روز کم کم می خورم

گاهی آب می خواهم سراب می بینم

عشق می ورزم ، عذاب می کشم

خودم حتی نمی دانم کجا خوابم ! خوابم ؟

نمی دانم

افتاب چرا بیدارم نکردی ؟

خنجری با بی محلی هایش زد به قلبم

بی گناه بودم

از من نپرس ...

از من نپرس

چقدر دوستت دارم
اینجا در قلب من حد و مرزی برای حضور تو نیست
به من نگو که چگونه بی تو زیستن را تمرین کنم
مگر ماهی بیرون از آب میتواند نفس بکشد
مگر می شود هوا را از زندگیم برداری و من زنده بمانم

من در دریای تو غرق شدم!

گفتی: به نظر تو دوست داشتن بهتره یا عاشق شدن؟

گفتم: دوست داشتن...

گفتی: مگه میشه؟

همه آدما دلشون می خواد عاشق بشند.

گفتم:اون کس که عاشقه مثل کسی میمونه که داره تو دریا غرق میشه